Hem Türkçe hem İngilizce yazmaya yetişemediğim için maalesef Türkçeyi bırakmak zorunda kaldım. İsterseniz İngilizce takip edebilirsiniz.

Kuralları ile akıl mantık izanı öldürüyorlar. Her gün havaalanlarında kaç traji-komik tartaklama dönüyor bilemiyorum ve düşünmek de istemiyorum.
    “Evet içindeki az ama bu 125 ml şişe, alamazsın.”
    “Yanımda küçük şişe var, ona koyayım.”
    Bir güç-manyağı “Hayır olmaz” der ama orada aklı başında biri “Olur” der. Neden olmasın yani sonuçta?
    Küçük şişeye aktarır, sonra büyük şişeyi almak istersin. Güç-manyağı yine “Hayır olmaz, alamazsın” der. Aklı başındaki kişi yine müdahale eder ve “Alabilirsin, boş şişe,” der. Tabii farkındadır dönen şaklabanlığın. “Kurallarımız biraz tuhaf ama yapacak bir şey yok,” diye ekler.

“Güvenlik” diye bize yutturulan bu tiyatro için paraları da bizim cebimizden alıyorlar ve biz uysalca “meee” diyoruz ya! Akıllara durgunluk verici.

Kanunlarla insanlığı öldürüyorlar. En basit en temel tepkimizdir ihtiyaç içinde birini gördüğümüzde yardım etmek. Gerçi bugün dünyanın birçok yerinde aç açık, ihtiyaç içinde insan olduğunu biliyoruz ve gündelik hayatlarımıza devam ediyoruz ama en azından gözümüzün önündekilere karşı kayıtsız kalmıyoruz. Hoş, onu da yapıyoruz büyük şehirlerde, dilenciler, evsizler kanıksanmış durumda ve sanki görünmezlermiş gibi yanlarından geçip gidiyoruz.
Bir arkadaşlarımız Yunan Adalarına gidip geliyorlar sürekli. Polis onları uyarmış kaç defa, “Sakın ha yolda birilerini görürseniz arabanıza almayın,” diye. Eğer alırlarsa onlar da insan kaçakçası olarak yargılanacaklar sonuçta. “Bizim elimizde sopa var, hapishanelerimiz var. İstersen sözümüzü dinleme,” diyor “başımızın tacı” devletler. Bir Fransız öyle hapis istemiyle yargılanmış geçenlerde. Yardım ediyormuş göçmenlere. Hakim insaflı çıkmış, -adamın iyi niyeti açık zaten, kazanç için yapmıyor bunu- sadece cüzi bir para cezası vermiş. Herkes elbette adamın bununla mutlu olacağını, öpüp de başına koyacağını beklerken adam karara itiraz edeceğini açıklamış. Gerekçesi “İnsan olarak bunu yapmamız çok doğal, para cezasını kabul etmiyorum.”

Türkiye'de politik durum malum. Bir arkadaş devlet memuru olarak her yurt dışına çıkışlarında “Acaba çıkabilecek miyiz?” endişesi taşıdığını söyledi. Ben de dedim ki, “O da bir şey mi? Ben çifte pasaport taşımama rağmen ve kuralları sürekli kontrol etmeme rağmen acaba bir şey atlamış olabilir miyim veya son anda bir şey değiştirmiş olabilirler mi diye her yurt dışına çıkarken aynı endişeyi taşıyorum.” Arkadaşımın savunması şu oldu: “Başkalarının kurallarını bilmemenin verdiği rahatsızılk her zaman var; başına bir şey gelse 'Yeterince araştırmamışım' diye kendini suçlarsın. Acısı geçer. Ama kendin dediğin, içinde yetiştiğin kültürle gelen sosyal kodları doğallıkla tanıdığın, nispeten rahat hareket alanın olan bir yerde kurallar değişince, ya da vahşi Batı kuralsızlığına bürününce gelen güvensizlik hissi başka türlü.”

Eğer statükoyu olduğu gibi kabul edersen arkadaşım çok haklı tabii. Ama şu var:
Doğduğun dünya üzerinde bir yerden başka bir yere gitmeye kalktığında bir sürü kural araştırıp çalışman, eğer yanlış yerde doğmuşsan devlet denen mafyanın iki tarafına da haraç ödemen gerekliliğinde doğal ve kabul edilebilir hiçbir şey yok. Hasbelkader senin doğduğun aynı hayali çizgide doğmuş biri "kötü" birşey yaparsa senin hayatının karartılması, "Bundan böyle o kötü adamla aynı sınırlar içinde doğmuş herkes, kundaktaki bebekten 90 yaşındaki nineye kadar herkes şüphelidir" demek embesillikten öte birşey değildir. Ama günümüzde politika böyle yürüyor. Hiç kimse de buna sesini çıkarmıyor.

Cidden istisnasız embesiller ordusu tarafından yönetiliyoruz. Eğer BM ülkelerinin herhangi birinin liderinde bir gıdım akıl olaydı “12 Angry Men”- 12 Kızgın Adam filmindeki gibi 193 içinde bir tanesi çıkar "Hop arkadaşlar biz burada ne yapıyoruz? Güvenlik diye bunca para, silahlara savaşa bunca para yatıracağımıza kendimize gelelim de insana para yatıralım, bu dünya hepimizin, birileri batarken bizim su üstünde kalmamız mümkün değil. Bizim taraf biraz daha geç batacak olsa da hepimiz aynı gemideyiz” derdi.

Oysa onlar insanlığı öldürmekle, akıl-mantık-izanı öldürmekle meşguller.

Medyanın söylediklerime karşı ilgisizliğinden dem vuruyordum. Alkış beklediğimi iddia eden arkadaş bir de “kurban”ı oynadığımı söyledi bana. Böyle düşünmesi için kendince sebepleri olabilir. Olmuştur onun da hayatında kurbanı oynayan bir kadın, maalesef onlardan da çok var. “Benim de hayatımda var aynı dert merak etme,” dedim ona. Yani annem de, zamanında kurban olduğu doğrudur ama üstünden 30 yıl geçmesine rağmen bunu aşamamıştır. Var mı sizin de hayatınızda “kurban”ı oynayan, bundan beslenen insanlar?

Hayatın ironisi odur ki gerçek kurbanlar seslerini dahi çıkaramaz. Gerçek acılar da öyledir, çığlık bile atamazsın, yer konuşur yürür gündelik hareketlerini yaparsın belki ama içi boş bir bedensindir, yaşayan bir hayaletsindir. Benim gözümde asıl ve tek kurban onlar.

Veya kurban kim biliyor musunuz? Aylan'ınki çok sterilize bir fotoğraftı, öyle bebekler var ki, gördüm, daha doğrusu uyarı vardı bilinçli olarak bakmayı seçtim, bakmaya cesaret edeniniz varsa burada, veya boğulmuş annesinin memesine yapışmış süt emmeye çalışan bebekler, tuzlu sudan derisi kemiğe kadar yırtılmış insanlar... Daha sayıp ağırlaştırmayayım içinizi ama onlara birinin sesini ödünç vermesi gerekiyor. Yarın ne olacağı bilinmez ama şu an benim hayatım çok parlak. Biri Müslüman ülkeleri diğeri batı ülkelerini kapsayan çifte pasaportum da var, keyif keka yani. Ama onların acısının gıdımını biliyor ve kabul edilmez buluyorum. Medyada sesimi duyurmak istememin, sponsor arayışında olmamın tek ve tek sebebi de bu.

Herkesi bir referandum kaygısı almış.

Bir grupta “Yeni anayasanın getirdiği iyi şeyler de olduğuna eminim” demiştim. Biri “Yeni anayasanın iyi şeyler getirdiği koca bir aldatmaca!” dedi.
    Sustum. Ne diyeyim ki böyle tepki veren birine? Kardeşim, en azından askeri mahkemeler kalkıyor. Bir tanecik iyiliği o olsa da var yani.
    “Algı operasyonlarına kanmayalım lütfen. Çevremize de anlatalım. Bu bir parti sorunu değil vatan sorunu. Çocuklarımızın ve torunlarımızın geleceği için...”
    Bu fanatiklik, tamamen karalama ve felaket senaryosu yazmalar beni accayip rahatsız ediyor. Ve tek taraf. Her şey tek taraf nedense. Sera Kadıgil iyi güzel hoş konuşuyor, ama yine olmuyor:
Yiğidi öldürün hakkını yemeyin. Yine Hayır'ı savunun, ama terazide dikkatlice tartarak. Fesih konusunda olduğu gibi yanlış imaj vermeye çalışınca ters tepiyor.

CHP Genel başkan yardımcısı Bülent Tezcan'ın hazırladığı “Anayasa Değişikliği Ne Getiriyor? 30 Soru 30 Cevap”tan bahsetmişti bu “koca bir aldatmaca” arkadaş. Okudum ve değerlendirdim.
CHP zaten neresinden tutsanız dökülüyor bana sorarsanız.

TecavüzMeşrulaştırılamaz (Link İngilizce) ve Cinsel İstismar konusunda koparılan yaygaraya bakın ve bir de sakince bu konular üstüne düşünün.

Bunların dışında mesela “En az üç çocuk yapın” dediği için çok eleştirildi Erdoğan. Annemin “Aman da çocuk başa bela” söylemiyle büyüdüğüm için özellikle çocuk istemeyen bir kadın olarak çocuğum olduktan sonraki düşüncem: Çocuk güzel bir şeymiş. Ben kimseye ne yapacağını söylemem ama eğer kocamla on sene evvel tanışmış olsaydım üç çocuk isterdim şahsen.

Muhalefet o kadar kötü ki. Diyarbakır'ı Toledo yapmak gibi iyi bir söz bile alay konusu yapılıyor. (Link İngilizce) Hiçbir olumlu, yapıcı eleştiri yok ortada.
    Kürt meselesini değerlendiremiyorum ben. Çünkü bu kimin penceresinden baktığınıza bağlı. Ve ben kimsenin penceresinden bakmak istemiyorum. Nasreddin Hoca “Sen de haklısın, sen de haklısın” demiş. Ben de diyorum ki “Sen de haksızsın, sen de haksızsın.” It takes two to fight. Kavga etmek için iki kişi gerekir.
    Maalesef barış için ya bir, ya da daha kötüsü milyarlar, yani herkes gerekir. (Link İngilizce)

Müfredat

Bunların dışında çok kıyamet koparılan müfredatta değişiklik konusu var. Orada hiçbir kötü söylem, yanlış bir cümle dahi yok. Gerçekten yok! Hepsi, her kavram güzel ve doğru ifade edilmiş. Ha, denilebilir ki “boyalı kavramlar”; artı söylemler güzel olabilir ama iş kitap yazımına ve içeriğe geldi mi bu planlananların hiçbiri tutmayabilir, orasını bilemem.
    Peki bu kadar tepkiyi ne çekiyor? Neymiş “Atatürk İnkılap ve İlkeleri” kaldırılıyormuş. Yok öyle bir şey. Yok! Sadece ayrı ders olarak okutulmak yerine tarih dersi içine konuyor. Nedir, çok mu gereklidir bunun ayrı ders olarak okutulması? İnsanlar en ufak değişikliğe aşırı tepki veriyor düşünmeden sorgulamadan. Daha kaç yıl veya kaç yüzyıl bu ilkeleri ayrı ders olarak okutmamız gerekiyor? Kocam da dedi “Cumhuriyetin yüzüncü yılına yaklaşıyorsunuz, artık aşmalısınız.”
    Atatürk is a “cult personality”, kişi kültü. Bu, Atatürk'ün yaptıklarını küçümsemek değil asla. Ama tapınmayı bırakmanın ve ileriye bakmanın zamanı geldi.

Ha, bir de evrim çıkarılmış diye tepki var. Orada da evrim teorisi değil çıkarılan, “İnsanın Oluşumunda Evrim.” O da zaten kanıtlanmış bir gerçek değil, dolayısıyla da evrim anlatıldığı sürece, din bilgisi mecburi olmayıp veya sırf Müslümanlık bilgisi olarak öğretilmediği sürece şahsen yanlış bir şey göremiyorum.

Mülteciler

Mülteciler konusunda TC'nin yaptıkları için benim ne düşüneceğim sanırım aşikardır. Kocam “Onları da politikaya alet için aldı,” diyor ama orası beni ilgilendirmez. Birlikte yaşayanların rahatsızlığını da anlarım ve kabul ederim ama “benim” devletimin- Türkiye'nin dünyada en çok mülteci barındıran ülke olması benim için gurur verici. Nokta.

Suriyelilere sınavsız üniversite hakkı tanınması konusu da keza öyle.

Sağlık

Yakın geçmişte özel bir sistem getirdiler, herkes belli bir miktar para ödüyor. Bizden para almıyorlar mesela yurt dışında yaşadığımız için. Ama oraya geldiğimde basit bir şey için acile gitmem gerekti, TC kimliğimi aldılar ve para almadılar. Burada (İtalya) sağlık hizmetleri çok kötü diye Lara'yı Dünya Göz'e getirdim. Özel hastane sonuçta. “Kapsamı var” denerek 80-100 TL daha eksik ücret aldılar. Sokaktaki adam için bu tarz şeyler önemli. Kaş'ta yaşayan yabancı arkadaşlar da sağlık hizmetlerinin ne kadar iyi olduğunu anlata anlata bitiremiyorlar. Annemler de memnun.

Artı, Türkiye'de hastanelerden randevu almak çok kolay. Büyük hastaneleri bırakın, semt hastanelerinde dahi kan testi yaptırdığınızda ertesi gün sonuçları internetten alabiliyorsunuz. İtalya'da özel laboratuvara gidiyor dünyanın parasını ödüyorsunuz ve “On gün sonra gel al” diyorlar! “Yahu kardeşim aynı kan testi değil mi bu? Üstelik basit bir kan testi, öyle özel bir test filan değil; Türkiye'de ertesi gün çıkan sonuç için burada neden iki hafta gerekiyor?” diye soruyorum, cevap alamıyorum. “Burada böyle, her şey geç oluyor.”
    Belki de İtalya'da yaşam kalitesi bana Türkiye'dekinden çok düşük geldiği için Türkiye'yi iyi görüyorumdur. Herkes bana “Ay ne güzel Avrupa'da İtalya'da yaşıyorsun,” diyor, ben onlara bir yerde yaşamın oraya seyahatle aynı şey olmadığını anlatmaya çalışıyor ve Türkiye'de ulaşımdan sağlığa kamu hizmetlerinin, yeme-içmeden devlet dairelerine her şeyin buradan, yani İtalya'dan çok daha iyi olduğunu anlatıyorum. (Link İngilizce)

Hile ve Teknoloji

Herkeste bir de seçime hile karıştıracaklar korkusu var. Türkiye'de elektronik sistem gerçekten çok iyi işliyor. İnsanların ya başka yerden haberleri yok ya da ellerindekinin kıymetini bilmiyorlar. Seçmen listesinde karmaşa İtalya'da olur Türkiye'de olmaz. Türkiye'de giriyorsunuz kimlik numaranızı, her şeyinizi biliyorlar. Ha, bu iyi bir şey mi tartışılır. Yani ben özel bilgilerimin özel kalması taraftarıyım, devletin hakimiyetini istemem üstümde ama devlet dairesinde bir işin olduğunda işlerin pat diye yürüyor mu bu sayede? Yürüyor.

Seçmen listeleri de keza öyle. Arkadaşlar söylüyorlar, çocukları 18 yaşını doldurduğunda otomatikman seçmen listelerinde çıkmış. Çifte ikamet diye bir şey söz konusu değil. Yine de birileri “Aman da bizim apartmanda hiç kimsenin tanımadığı birinin ismi çıktı, siz de herkesi kontrol edin” paniğinde. Sonradan ortaya çıkıyor ki yeni taşınan biri tabii. Hiç makul bir korku olmasa da insanlar böyle bir paranoya içindeler. Halbuki başka bir arkadaşın söylediği gibi “Seçim öyle kazanılmıyor.” Bence zaten AKP seçim kazanmasından çok diğer partiler seçim kaybediyorlar. Yani AKP'nin sadık bir kemik kitlesi var, üstüne de olaylara ve diğer partilere bakıp AKP'de karar kılanlar ekleniyor diye düşünüyorum.

Bu hile paronayası ayrıca çok yersiz. Adamlar listeleri asmışlar ve “Kontrol edin” diye ortalık yere asmışlar, daha ne istiyor insanlar anlayamıyorum.

FETÖ Eleştirileri

“FETÖ ile bir zamanlar can ciğerlerdi” eleştirileri... Saçma saçma ne saçma. Siz hayatınızda bir zamanlar çok iyi anlaştığınız biri ile sonradan ayrılığa düşüp yollarınızı ayırmadınız mı hiç? Yahu insanlar aşık oluyorlar, sonra kanlı bıçaklı kavga ederek ayrılıyorlar.

Tabii bu konuda kim haklı kim haksız benim hiçbir bilgim yok. Fethullah Gülen'i dinlediğimde söyledikleri çok güzel geliyor. Yaptıkları keza öyle. Burada (Roma) Türk aileler ve çocuklarla bir buluşma düzenlendi mesela. Sonradan öğrendim ki tahmin ettiğim gibi onun bir kuruluşu imiş düzenleyen. Öte yandan güvendiğim arkadaşlar özellikle bu darbe girişiminden sonra temizlenmenin iyi olduğunu da söylüyorlar. Ben bilmiyorum.

Orada Olmak

Tabii ki orada olmak çok farklı. 15 Temmuz gecesi Türkiye'deydim, eğer o jet uçuşlarını, selaları ve kornaları duymasam, ki Kuruçeşme, Boğaz'da yani, o gerilimi hissetmezdim.
    Bir sonraki gelişimizde Boğaz Köprüsü'nden geçerken “15 Temmuz Şehitler Köprüsü” tabelası görünce “Yeni bir köprü mü yapmışlar buraya?” diye düşündüm salak salak biliyor musunuz? Bu tarz şeyler beni dehşete düşürüyor. Medyadaki kısıtlamalar, hapisler, işten alınmalar da keza öyle. Zaten ben devlete ve herhangi bir gücün insanın üstünde böyle baskı kurmasına karşıyım bir anarşist olarak. (Link İngilizce) Devlete inananlarınsa haklı-haksız değerlendirmesi yapması lazım. Herkes de kendince yapıyor zaten. Ben pozisyonumu koruyor ve "Sorun AKP'den ziyade, hükümet kavramında, üstümüzde bir hükmeden olmasında" diyorum.

Aidiyet

Türkiye'yi terketmeyi düşünen veya geç kaldığı için kendini kapana sıkışmış hissedenler var. “Buraya ait hissetmiyorum kendimi,” diyorlar. Gittikleri diğer yerde kendilerini ne kadar ait hissedeceklerini merak ediyorum. On yıl Avrupa'da yaşayıp kendini ait hissetmeyince Türkiye'ye geri dönen bir arkadaşım ise şimdi Türkiye'de de kendini ait hissetmiyormuş. Aidiyet ilginç bir konu. Kimi herkesin gelmeye çalıştığı bir ülkeden dilini bile bilmese dahi atalarının ülkesine göçmek istiyor. (Link İngilizce) Kimi kendini vücuduna ait hissetmiyor, vücudunu değiştirmeye çalışıyor. Aidiyet dediğinizde benim aklıma asıl vatansız oldukları için kendini ait hissetmeyenler ve BM'nin vatansızlık üstüne başlattığı IBelong kampanyası geliyor. (Link İngilizce)
    Bense iki ülkeli olmama rağmen kendimi bir ülkeyi bırakın, bu dünyaya ait hissetmiyorum. Hep bir aidiyet sorunu yaşadım zaten hayatımda. Neyse ki Carlo var şimdi...

Öte yandan İtalyan-Rus bir çift arkadaşımız var. Kaş'ta yaşıyorlar. Zaten orada yaşayan çok yabancı var. 15 Temmuz sonrası olaylardan korkup alelacele evlerini satıp dönenler olduğu gibi çok rahat dönebilecek olmalarına rağmen kendi doğdukları ülkeyi değil de Türkiye'de yaşamayı seçmiş ve buna devam edenler de var. Bizim İtalyan-Rus arkadaşlar da kızları seneye okul yaşına geliyor, bari kültürlerinden bir tanesini kaybetmesin diye İtalya'ya dönecekler ama kara kara burada (İtalya) nasıl yaşayacaklar diye düşünüyorlar. Türkiye'yi, Kaş'ı bırakmak istemiyorlar.

Afrika'da yaşayan bir arkadaşım da havaalanındaki saldırıda yaralanan yabancı arkadaşlarından bahsetti, iş yerinin Türkiye'ye gitmesi için ona izin vermek istemediğini söyledi. Türkiye'nin tehlikeli görüldüğünü, seyahat uyarısı yapıldığını, birçok turun iptal edildiğini söyledi.
    Doğrudur. Yine de arkadaşımın bu yaklaşımı beni hayal kırıklığına uğrattı. Birçok yabancı ülkede yaşamış biri olarak en azından onun daha evrensel bakabilmesini beklerdim sanırım. Evet, elbette ki hoş değildi Türkiye'nin birçok yerinde yaşanan saldırılar, elbette ki korkutucu. Bir yerde bir olay olduğunda hepimiz yaşıyoruz oraya gitmekte çekinceyi. Ama mantıklı bir çekince mi bu? Hayır. Bugün dünyanın güvenli hiçbir yeri yok. Her yerde bir saldırı başınıza gelebilir. Geçenlerde İtalyan hükümetinin hazırladığı güvenlikli seyahat sayfasına girdim, “Şili'ye gitmeyin,” diye kırmızı işaret koymuşlar. Hoppalaaa, Şili'de ne oluyor diye baktım. Protestolar varmış. E iyi, Libya, Cezayir filan geçtim zaten, dünyada güvenli neresi var? Finlandiya'ya mı taşınsak hepimiz?

Onun dışında asıl kim veriyor bu seyahat uyarılarını? Amerika! Geçen kruvaziyerde konuştuğum züppe Amerikalılar “20 sene önce gittim Türkiye'ye, şimdi gitmem,” dediklerinde “Ne kadar kendini beğenmiş ve ukalalar” dedim içimden. Kendilerine baksalar ya! (Link İngilizce) Amerika çok matah bir yermiş gibi. 3-5 yaşındaki çocukların kardeşlerini, ebeveynlerini öldürdükleri, birilerinin kilisede barda sokakta bilmem kaç kişiyi taradığı bir ülkenin üyeleri mi Türkiye'yi aşağılamaya kalkıyor! Gitsinler işlerine. Oraya turizmde de Trump'tan sonra % 70 mi ne düşüş var diyorlardı.

Taşınacak yer düşünüyorum da... Finlandiya dedim ama orası da çok soğuk be canlar! Norveç de öyle. Erkekler belki Rusya, Ukrayna, Litvanya, Latviya, Belarus filan derler hani en azından kadınları güzel diye bir efsane vardır ama oralarda da intihar olayları çok arkadaşlar. İntihar sıralamasındaki ilk 25 ülkeden sekizi daha önceki Sovyetler Birliği üyesi ülkeler veya SSCB'nin etkilediği Doğu Bloku ülkeleri. Japonya çok gelişmiş, aşmış bir ülke, trenler öyle dakik ki es-kaza bir dakika gecikme olduğunda hayat aksıyor, kondüktör istifayı bırakın intihar ediyor. E gençler deseniz kafalarını sarıya boyatıp bilgisayar oyunları ile odalarında yaşama sevdasında ve herkesin genç çocukları var burada, riske atılmaz, orada da intihar oranı tavanlarda. Gençlerde intiharın başta gelen nedenlerinden biri sınav sonuçları. Böyle bir ülkede mi yaşamak istersiniz? Çocuklarınızı, Türkiye'de de var ama daha da aşırı bir baskıya maruz bırakmak isteyeceğinizden emin misiniz? Peki Güney Kore daha mı cazip, hani o da bir gelişme ve ekonomik başarı öyküsü ya? Orası intiharda ikinci sırada dünyada. Japonya ve Güney Kore gibi dünyanın en gelişmiş ve zengin ülkelerinin intihar oranlarında olması ilginç aslında. Bu toplumlar aşırı yarışçı ve daha küçük yaştan büyük baskı altındalar. Ama farkları var tabii. Japonya'da gençler intihar ederken Güney Kore'de daha çok yaşlılar gençlere yük olmamak için intihar ediyorlarmış. Eh, bu sefer de çocuklarımızı değil, kendimizi mi intihar riskine atalım yani?

E madem tası tarağı toplayıp gitmişken mutluluk endeksinde en yüksek olarak pazarlanan Butan'a gidelim diyeceğim ama orada da intihar oranı çok yüksek. Onlar da ilk 20'de. Hani nereye taşınsak da yaşasak seçimi yaparken ülkelerdeki intihar oranlarını da bir araştırıp değerlendirip seçmekte fayda görüyorum. En iyisi Güney Amerika kanımca ama orada da saldırılar çok fazla ve hayat standardı sizlere uyar mı emin değilim. Afrika zaten “türbülanslı” ve aramızda kaç kişi, hadi prestijlisiniz, sağlık imkanlarınız da olsun diyelim, alıştığımız dünyadan "ilkel" koşullarda, kimi zaman bir hafta elektriklerin kesildiği bir ortamda yaşayabilir? Yoksa Andorra mı en iyisi? Yakında oraya gidiyorum ya... Minicik, refah içinde bir ülke. De orada da sıkılırsınız gibi geliyor iki gün sonra. Hah buldum! Antarktika Antarktika... Hem ne güzel insanlardan ve her tür politik çekişmeden, kavga-gürültüden uzakta. Doğayla boğuşur, her daim smokinli canti dostlarımız penguenlerle mutlu-mesut yaşarız :)

Gerçekten, bazı şeyleri perspektifte doğru oturtmak lazım. Politik gerilimi bir kenara bıraktığınızda Türkiye'de yaşam koşulları dünyanın birçok yerine göre gayet iyi durumda kanımca. Tabii Türkiye büyük bir ülke, her ülkede yaşanılası yerler var, uzak durulası yerler var. Artı, herkesin kendi koşulları ve beklentileri var. Dolayısıyla bir yeri gereğinden fazla kötülemenin de iyilemenin de çok bir anlamı yok.

Kısaca...

Benim ülkem yok. Benim bir dünyam var. Üstünde doğduğum dünya. Ama onu da bana haram ediyorlar. (Link İngilizce) Benim evim, yuvam, aidiyetim Carlo ve kızlarım, yani onlar neredeyse orası. Yine de

Şimdi İstanbul’da Olmak Vardı Anasını Satim...
Şu Anda İstanbul’da Olmak Vardı Anasını Satim...

Siz ne derseniz deyin, ben İstanbul'u özlüyorum, Boğaz'ı özlüyorum. Üç gün sonra Roma kırsalındaki ıssız yaşantıma dönmek isteyeceğimi bilsem de özlüyorum.

Bu yazıyı 11 sene önce yazmışım. Aynı yerde sayıyoruz!

Gördüğüm(üz) Kadınlar

Çevrem(iz)de güçlü, kendine güvenen kadın örnekleri olmadı büyürken. Ne aile içinde ne toplumda. İlk kadın başbakanımız oldu ama onun vasıtasıyla da kadınlık aşağılandı. Kadının beceriksizliğini ispat olarak kullanıldı Çiller. Başarılı değildi belki ama sanki erkekler daha iyilermiş gibi! Erkeklerle eşit sayıda kadın yönetici çıktığında başarı oranlanabilir ama tek bir örnekle kötülendik biz.

Şu anda medyada herkesin gözü önündeki esas kadınlarımız kim, Türk kadınına rol modeli kim var önümüzde? Uzun zamandır takip etmediğim için Hülya, Gülben ve tayfası diyeyim kısaca. Adı manşetlere çıkan diğer kadınların da nasıl gündeme geldikleri ve gençlere nasıl örnek oldukları malum.

“Bu kıza dikkat” diyor bir gazete. Türkiye’nin en prestijli "eğitim yuvası” Boğaziçi Üniversitesi'nin mezunlar için çıkarttıkları dergi de gidip bu kızla röportaj yapıyor. Mevzu bahis derginin birkaç yönetim kuruluna katılmış olduğum için sebebini biliyorum. Dergide dikkat çekecek bir şey lazım, kız güzel. Bu çağda önemli olan da görsellik. Yazıyı kim zahmet edip okur, içeriğe kim bakar ki? Dergiyi çıkaranlar bile dergideki yazıları okumuyor zaten, fotoğraflara bakmakla yetiniyor.

Anlıyorum güzellik önemli bir şey, günümüzde -hatta belki ezelden beri geçer akçe olmuş bir vasıf. Ama artık her yer güzel dolu. Kadının güzellikten başka meziyeti yok mudur? Kadının şefkat, zeka, özveri, dayanıklılık, uyum yeteneği, çözüm taraftarlığı veya ne bileyim bu gibi özelliklerini de ortaya koymaya uğraşsa ya biraz medya. Ailesinde, yakın çevresinde erkek karşısında ezik bir rol modeli gören, medyada ise dişiliğini kullanan kadından başka birini görmeyen kızların nasıl birer yetişkin ve anne olmasını bekliyorsunuz ki?

Görmek İstediğim(iz) Kadınlar

Peki kadın nasıl olmalı? Sanırım kadın şöyle olmalı, böyle olmalı diye tanımlamaktan ziyade örnek teşkil edecek kadınlar göz önünde olmalı.

Eğer kadına toplumda belli bir statü sağlanacaksa, eğer kadın gerçekten güçlendirilmek isteniyorsa… tamam okul, okutmak iyi güzel ama bununla beraber rol modelleri oluşturulmalı.

Medya, her alanda genç kızlara/kadınlara örnek olabilecek kadınlar belirlemeli. Politikacı, yazar, bilim kadını, sosyal uzman, sporcu, seyyah, spiker vs., ev kadını örneği bile olmalı. Farklı alanlarda etkin örnekler gündeme gelmeli.

Evet, iş kadınları çeşitli gazete ve dergilerde gözüküyorlar artık. Ama bunlardan kaç tanesinin adı ve ne yaptıkları biliniyor? Her alanda böyle kadınlar çok daha fazla gündemde olmalı ve zihinlerde yer etmeli.

Hatta her alan için birkaç isim belirlenmeli, bu kadınlar belli aralıklarla medyada ortaya çıkarılmalı ve gündemde tutulmalı. Her alanda en azından 5-6 saygın kadın ismi bilmeli genç kızlar. Sorulduğunda bu isimleri sayabilmeliler ve kim olduklarını, nasıl yaşadıklarını, neler yaptıklarını bilmeliler. Hani “mankenlerin aşklarından başka şeyler de var demek hayatta” diye düşünebilmeliler. Özenilecek başka şeyler olmalı önlerinde. Alternatif yaşamlar da magazinin değil ama güncel kültürün içine dahil edilmeli.

Aslında belki sorun da burada. Zaten huzurlu bir şekilde yaşayan kadın medyada gündeme gelmek istemez ki. Spotlara, göstermeye, onlarla var olmaya ihtiyacı yoktur; çünkü zaten bir yaşamı vardır.

Her alanda farklı rol modelleri olmalı ki genç kızlar aralarından kendilerine uyanı seçebilsinler. Sonuçta Türkiye her alanda iyi, olumlu örnek oluşturacak bir kadın potansiyeline sahip. Adını bilmediğimiz, tanımadığımız bir yerlerde var bu kadınlar. Gazeteler, televizyon kanalları, şirketler sosyal sorumluluklarını yerine getirmek istiyorlarsa böyle kadınları toplayıp pohpohlasınlar. Ülkemizin geleceği adına büyük sevap işlemiş olurlar.

Tecavüz Meşrulaştırılamaz (Rape Cannot Be Legitimized) diye etrafında büyük yaygara koparılan yasaya verilen tepkinin çok boş olduğunu düşünüyorum. Bu yazıma (Link İngilizce) karşı bir arkadaşım “83 kadın hakları derneğinin cinsel ilişkiye rıza yaşının 15'ten 12 yaşa indirilmesi anlamına gelecek değişikliğe değinmemişsin,” dedi.

83 kadın derneğinin tepkisini çekmiş. Kusura bakmayın, bana bir şey ifade etmiyor. İyiniyetli olduklarına eminim, bu konuda sahada çok şey yapıp birilerinin hayatında değişiklik yaptıklarından da şüphem yok. Öte yandan, bu tartışmaların sadece gündem oyaladığını, genel kadın haklarında hiçbir ilerleme kaydetmeye yaramadığını düşünüyorum. Kadınları gerçekten düşünenlerin yapması gerekenleri de listeledim. (Link İngilizce)

Her neyse, bu 12-15 yaş konusundan dolaylı olarak haberim vardı, şöyle bir baktım. Temelde bu değişiklikle cezalar artmış mı? Artmış. Her yaş için mi artmalıydı peki? Kadın hakları savunucusu ve avukat Hülya Gülbahar “12 yaş altı için ceza artmış. Ama 12 yaşı neden getiriyorsun. Tartışma buradan çıkıyor” demiş. Yazımı okuduysan 12 yaşın neden getirildiğini açıkladım zaten. Bluğ çağı, menstruation. Bu kadar basit. Ha peki, 15 korunmalıydı diyelim. Diğer tarafa bak: Bir genç bir hata yaptı diyelim, ki yapar, kanı kaynıyordur olur, ona en az 8 yıl değil de 10 yıl, sarkıntılıkta en az 3 yıl değil de 5 yıl verelim mi? Peki verelim. Bu mudur yani bu olayların önünü kesecek? Affetmeyelim, gelişmesini/değişmesini sağlayacak bir girişimde bulunmayalım, hapiste çürütüp onların hayatını da mahvedelim? Onlar da bu toplumun bir parçası. Hiç mi okumadınız, TED konuşmasında filan dinlemediniz pişmanlık hikayesi? Elimizde sopa var ya, iyi kullanalım, sert olalım. Mantık bu mu olmalı? Sapkın erkek davranışlarının önüne böyle mi geçeceğinize, kadınların hayatını böyle mi olumlu değiştireceğinize inanıyorsunuz? Ben inanmıyorum.

Toplumda kadınlara uygulanan baskının sonucu yaşanan bir sürü dram var. Bunlar sadece kırsal kesimi değil, boyutu farklı olsa da benim hayatımı dahi çok kötü anlamda etkilemiş bir baskı, bir görüş biçimidir. Hedef de bu yaklaşımı değiştirmek olmalıdır. Bu da kanunla olmaz, toplumun beynini başka bir deterjanla yıkamaya başlamakla olur.

Meşhur duadır:
"Tanrım bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etme gücü, değiştirebileceğim şeyleri değiştirme cesareti ve bu ikisi arasındaki farkı anlayabilme sağduyusu ver.”

Ben yine klasik dünyada değişmesi gereken şeylerden bahsederken lise grubumuzda bir arkadaş “Hayatın kontrol edemediğim kısmı hakkında kaygı duymayı bıraktım... Başka türlü yaşayabilmek mümkün değil. Değiştiremeyeceğim gerçeklerden şikayet etmek yerine değiştirebileceğim kısmına odaklanıyorum, çünkü başka bir seçenek aslında yok,” dedi.

Sabah sabah gülümsetti beni bu “değiştiremeyeceğim şeyler” sözü. Ömrüm boyunca ne zaman bir şeyleri eleştirsem aynı lafı işittim. Ne zaman ki Shaw'un

“The reasonable man adapts himself to the world; the unreasonable one persists in trying to adapt the world to himself. Therefore, all progress depends on the unreasonable man.”

Meali:
“Akıllı-mantıklı insan kendini dünyaya uydurur; mantıksız adam ise dünyayı kendine uydurmaya çalışır durur. Bu sebepledir ki, tüm ilerleme/gelişme kendi mantığında direten mantıksız adama bağlıdır.”

sözüne denk geldim içim rahatladı. Oh be!

Ha, beni çok rahatsız eden ve şu an bir şey yapamayacağımı, gücümün yetmediğini bildiğim konular yok mu? Var. Onlarda da mümkün olduğunca uzak durma, bulaşmama yolunu seçiyorum kendimi adapte etmek yerine. Öte yandan birilerini sorgulatırım umuduyla nefes tüketmeye devam... Değiştirilmesi gerektiğine canı gönülden inandığım şeyler için “değiştiremeyeceğim gerçekler” diye düşünmedim asla, düşünmem de. (Doğa kanunları haricinde ;) Haca gitmeye kalkan karınca misali: “Oraya var(a)masam da olsun, o yolda yürürken ölürüm.”

Bu arada Obama'nın takip ettiği biri beni takip etmeye başlamış! Bunun bir anlamı var mı? Olsun olmasın, Obama'ya iki derece oldum ya. Hoş, Okan Bayülgen de beni takibe aldı da programına çıkarmadıktan sonra ben ne yapayım takibi di mi :) Ama olacak bir gün, olacak. Biri çıkacak fikirlerimin duyulmasını sağlayacak, bekliyorum.

Alkış konusuna değinince...

Hatta ben sayfamda isim cisim resim kimlik istemedim. Siteye isim düşünürken ilk aklımıza gelen Mad.world almaktı, ama kapılmıştı doğal olarak. Bunun üzerine başka isimler düşündük ama cazip bir şey bulamayınca Carlo “gulin.world iyi işte” dedi ve aldı. O işlere o bakıyor, karışmadım.
    Cisim olmasın istedim, erkek veya kadın olduğum belli olmasın. Ama o da mümkün değil, çünkü yazılarımda hayatımı da anlattığım, annelikten ve kocamdan bahsettiğim için olmayacak. Onlardan bahsetmesem diyeceğim ama o da kendimi sınırlamam demek. Sınırlamam demek savunduğum şeylerin bütünlüğünü kaybetmesi demek. Bunun dışında, kadın olmam bence söylediklerimi/yaptıklarımı daha etkileyici de kılıyor, kılmalı.
    Sayfamda kendi resmimi istemedim. Ama maalesef insanlar sadece kavramsal boyutla yetinmiyor fiziksel varlıkla da özdeşleşmek istiyorlar. Kişisel temas gibi bir nevi... O da önemli bir etken böyle bir misyona kalkıştığında.
    Özgeçmiş koymayayım dedim. Onda da, yine maalesef, senin fikirlerini okumak için bile kim olduğuna bakıyor insanlar. Okuyup fikirlerini değerlendirmiyorlar, kimliğinden senin değerini biçip o değeri fikirlerine yansıtıyorlar. 30'larımda rehberlik yaparken beni epey ezdi turistler. Genç gösteriyorum, 20'lerinde çömez bir kız diye bakıyorlar. Orada da kadın-erkek cidden fark ediyor, emin olun. Sonra bir keresinde biri turun başında gelip benimle sohbet etti sordu, ben de söyledim. Robert Kolej, Boğaziçi Makine yüksek lisans, doktora terk, dünya turu, kitap... Bunlar tabii anında yayıldı gruba. Ve bir saygı gördüm bir rahat ve keyifli tur oldu ki sorma! Ben daha mı bilgili ve iyiydim, hayır. Onların algısı ve yaklaşımı farklıydı.

İsim Cisim Resim Kimlik... Hepsi ortada! Dımdızlak.